Φουά γκρα

Το λιπαρό συκώτι πάπιας ή χήνας είναι τροφή υψηλής γαστρονομίας, την οποία καταναλώνουν στη Γαλλία και αποτελεί ένα από τα βασικά τρόφιμα της γαλλικής κουζίνας. Στην αρχαία Αίγυπτο το έτρωγαν μετά μανίας, ενώ στους μεσαιωνικούς χρόνους ήταν σήμα-κατατεθέν της εβραϊκής χωριάτικης κουζίνας και ήταν φθηνό. Κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης ξεκίνησε να θεωρείται πολυτελής λιχουδιά από τους πλούσιους, οι οποίοι έστελναν τους υπηρέτες τους στα εβραϊκά γκέτο της Ρώμης για να το βρουν.

Αστακός

Οι αστακοί είναι άσχημοι, τρέφονται στον πάτο της θάλασσας και δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε γιατί κάποτε οι άνθρωποι δεν τους πολυήθελαν στο πιάτο τους. Για την ακρίβεια, οι ψαράδες τους πετούσαν πάλι στη θάλασσα αν τύχαινε να πιαστούν στα δίχτυα τους, ενώ οι κρατούμενοι πολέμου κατά τη διάρκεια της αμερικάνικης επανάστασης, δυσανασχετούσαν με το συνεχές σερβίρισμα αστακού στις φυλακές, που ξεπερνούσε τις 3 φορές την εβδομάδα. Πολλοί, μάλιστα τους χρησιμοποιούσαν και σαν λίπασμα. Παρ’ όλο, όμως, που στην βορειοανατολική ακτή ήταν συνηθισμένο φαγητό, στο κέντρο της χώρας δεν είχε κανείς πρόσβαση σε αστακούς, κάτι που τους κατέστησε ως μια σπάνια πολυτέλεια. Λίγο αυτό, λίγο το μάρκετινγκ, οι αστακοί πήραν τα πάνω τους, ειδικά αφότου σκέφτηκε κάποιος να τους μαγειρέψει σε βούτυρο.

Σαλιγκάρια

Τα σαλιγκάρια, τα οποία θεωρούνταν σιχαμερά και όχι ιδιαίτερα γευστικά, υπήρξαν φαγητό των φτωχών στην εποχή των αρχαίων Ελλήνων. Όταν, όμως, οι Γάλλοι σεφ ξεκίνησαν να τα αξιοποιούν σε διάφορα εκλεπτυσμένα πιάτα με αρωματικό βούτυρο, έπαψαν να λέγονται «σαλιγκάρια» και ήρθε η εποχή των escargot.

Στρείδια

Κάποτε υπήρχαν σε πληθώρα στις αμερικάνικες ακτές, κάτι που τα είχε καταστήσει ιδανική τροφή για τους φτωχότερους, ενώ στη Νέα Υόρκη προσφέρονταν δωρεάν στα bar. Στα μέσα του 1800, όμως, με την αύξηση του πληθυσμού, αυξήθηκε και η ζήτησή τους, ενώ η μόλυνση από τα εργοστάσια και η βιομηχανική επανάσταση μείωσε την ύπαρξή τους. Τότε ήταν που επήλθε αύξηση της τιμής του και άρχισαν να τα απολαμβάνουν οι πιο πλούσιοι.

Λευκός σολομός

Έχετε δει ποτέ λευκό σολομό; Πιθανότατα όχι, καθώς είναι πολύ σπάνιοι. Σύμφωνα με το Department of Fish and Game της Αλάσκα, το χλωμό κρέας του σολομού οδηγούσε σε χαμηλότερη τιμή (περίπου 60 σεντ κάτω ανά μισό κιλό) και δεν ήταν εμπορικά επιθυμητό κάποτε. Σήμερα ονομάζεται λευκός “βασιλιάς” και βρίσκεται μόνο σε high-end σούσι bar και εστιατόρια, με την τιμή του στα ύψη, ξεπερνώντας τα 10 δολάρια ανά μισό κιλό σε σχέση με τους ροζ συγγενείς του.

Σούσι

Το σούσι επινοήθηκε ως ένας τρόπος να διατηρηθεί το ψάρι, τυλίγοντάς το σε ρύζι που έχει υποστεί ζύμωση, το οποίο και πετούσαν στο τέλος. Γύρω στα 1600, οι σεφ άρχισαν να προσθέτουν ξίδι στο ρύζι τους αυξάνοντας τη διάρκεια ζωής του και μόλις έφτασε στη σημερινή του μορφή σε μέγεθος μπουκιάς, έγινε το ιαπωνικό ισοδύναμο του fast food. Το ψάρι και το ρύζι βρίσκονταν σε τέτοια επάρκεια που δεν υπήρχε κανένας λόγος να είναι ακριβό, τουλάχιστον όχι μέχρι το τέλος του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Έπειτα η χάρη του έφτασε στις Η.Π.Α., όπου διάφορα εστιατόρια στο Λος Άντζελες και την Chinatown άρχισαν να το σερβίρουν στους γεμάτους περιέργεια Αμερικάνους σε μια αρκετά υψηλή τιμή.

Τα 10 κορυφαία φαγητά στον κόσμο

Pinxtos στο Σαν Σεμπαστιάν

Κλασικό ορεκτικό στη χώρα των Βάσκων, καταναλώνεται μετά μανίας από ντόπιους και ξένους. Πρόκειται για μικρές μπουκιές που συνοδεύουν το ποτό και υπάρχουν άπειρες παραλλαγές. Από μικρά ανοιχτά σάντουιτς, ψητά ψωμάκια με αλλαντικά και λαχανικά μέχρι μοριακές γαστρονομικές παρουσιάσεις που δεν αφήνουν κανέναν ασυγκίνητο με τη γεύση τους.

Curry laksa στην Κουάλα Λουμπούρ

Μαλαισιανή σούπα με γαρίδες, χυλοπίτες και βότανα, σε μια κρεμώδη παραλλαγή, που θα την βρείτε σε πωλητές στους δρόμους αλλά και σε πολυτελή εστιατόρια. Ένας πλούσιος συνδυασμός μπαχαρικών και γεύσεων μπαίνει στο μείγμα κάρυ, το οποίο, όταν συνδυάζεται με γάλα καρύδας, δημιουργεί το υπέροχο πορτοκαλί χρώμα της σούπας. Προστίθενται κατά βούληση ρύζι ή νουντλς και η απόλαυση είναι μοναδική.

Masterclass Sushi στο Τόκιο

Αν πρόκειται να φάτε σούσι στο Τόκιο, πηγαίνετε στο Sukiyabashi Jiro ή στο Sushi Saito. Οι περισσότεροι κορυφαίοι σεφ στο Τόκιο θα το προετοιμάσουν και θα το σερβίρουν όπως εκείνοι κρίνουν κατάλληλο. Ωστόσο, υπάρχουν ορισμένοι κανόνες εθιμοτυπίας που πρέπει να τηρείτε. Πρώτον, όταν το σούσι είναι τοποθετημένο μπροστά σας, πάρτε το με τα χέρια σας, όχι με τσοπ στικς και μην το βυθίσετε σε σάλτσα σόγιας. Ο σεφ το έχει καρυκεύσει όσο χρειάζεται οπότε είναι προσβλητική η προσπάθεια αλλαγής της γεύσης.

Καπνιστό μοσχάρι σε φέτες στο Τέξας

Στο Τέξας ξέρουν καλά από κρεατικά! και στην περιοχή το top πιάτο είναι το καπνιστό μοσχάρι που παρασκευάζεται με διάφορους τρόπους στα εστιατόρια. Το κρέας τρίβεται με ένα μείγμα αλατιού και μαύρου πιπεριού και μαγειρεύεται αργά, σε χαμηλή θερμοκρασία σε καπνό από ξύλο βελανιδιάς, έως ότου μαλακώσει και δημιουργήσει στην επιφάνειά του μια λεπτή κρούστα. Μαλακό στο εσωτερικό, τόσο που λιώνει στο στόμα, και τραγανό απέξω, είναι η επιτυχία του πιάτου.

Som tum στην Μπανγκόκ

Σπάνια μια σαλάτα γίνεται τόσο δημοφιλής και εκτός συνόρων, αλλά αυτή η δροσερή σαλάτα παπάγιας έχει όλα τα απαραίτητα συστατικά για να το πετύχει. Στην ουσία είναι ένας συνδυασμός αλμυρού και ξινού, με γλυκό και καυτερό ταυτόχρονα. Φιστίκια, παπάγια, καρότο, γαρίδες και ντομάτα είναι τα βασικά της συστατικά. Θα την βρείτε ως βασικό street food σε κάθε γωνιά των δρόμων ή θα την απολαύσετε στο εστιατόριο Somtam Nua, στο Siam Center στην πλατεία Siam.

Smørrebrød στην Κοπεγχάγη

Το διάσημο σάντουιτς της Κοπεγχάγης δεν είναι τίποτα άλλο από ψωμί παραγεμισμένο με τα υλικά της αρεσκείας σας. Βέβαια, στην πραγματικότητα, δεν είναι τόσο απλό. Υπάρχουν ορισμένοι κανόνες για το smørrebrød που βοηθούν για να γίνει τόσο λαχταριστό. Κατ ‘αρχάς, οι λεπτές γαρνιτούρες τοποθετούνται πρώτα και στη συνέχεια μπαίνουν τα μεγάλα κομμάτια. Δεύτερον, όταν τρώτε περισσότερα από ένα είδη smørrebrød ταυτόχρονα, πρέπει να ξεκινήσετε με αυτό που περιέχει ρέγγα, προχωράτε στο ψάρι, μετά στο κρέας και τελειώνετε με τυρί. Αυτή η ακολουθία είναι σημαντική έτσι ώστε οι γεύσεις να μένουν αναλλοίωτες στον ουρανίσκο. Όσο για τα υλικά που χρησιμοποιούνται; Ρέγγα, κρεμμύδι και άνηθος ή μαγιονέζα, βραστό αυγό, γαρίδες, άνηθος και λεμόνι ή ψητό βοδινό κρέας, τουρσί, κρεμμύδια, μπλε τυρί, μήλα και μπέικον.

Καραβίδες στη Νέα Ζηλανδία

Στη Νέα Ζηλανδία, και πιο συγκεκριμένα στην γραφική πόλη Kaikoura, τα θαλασσινά είναι η αγαπημένη τροφή των ντόπιων. Ειδικά οι καραβίδες εδώ έχουν την τιμητική τους. Ψημένες με βούτυρο, σκόρδο και πασπαλισμένο μαϊντανό, μπόλικο λεμόνι, είναι ό,τι καλύτερο για να γευτεί κάποιος.

Bibimbap στη Νότια Κορέα

Ένα είδος σούπας, απόλυτα χορταστικό και γευστικό. Γίνεται με λαχανικά και βοδινό κρέας, μανιτάρια shiitake, σπανάκι και κολοκυθάκια, στον ζωμό των οποίων προστίθεται ρύζι, πικάντικη πάστα τσίλι και πάστα σόγιας και είτε ωμό είτε τηγανητό αυγό. Όποιο κι αν επιλέξετε, αφιερώστε πρώτα λίγο χρόνο για να θαυμάσετε το όμορφο γαστρονομικό θέαμα στο πιάτο!

Dim sum στο Χονγκ Κονγκ

Το Dim sum σερβίρεται σε όλο τον κόσμο, αλλά πουθενά δεν είναι σαν αυτό που θα φάτε στο Χονγκ Κονγκ. Στην πραγματικότητα, το αμυδρό ποσό του Χονγκ Κονγκ είναι από μόνος του ένας προορισμός. Πρόκειται για έναν παραδοσιακό μεζέ που δημιουργείται από μια ελαφριά ζύμη που παραγεμίζεται με κρεατικά, λαχανικά ή θαλασσινά εν είδει πουγκιού και βράζεται σε καυτό νερό. Συνοδεύεται ιδανικά με τσάι.

Πίτσα στη Νάπολη

Όλοι μας θα είμαστε πάντα υποχρεωμένοι στην Ιταλία για την εφεύρεση της πίτσας. Ενώ υπάρχουν άπειροι τρόποι με τους οποίους μπορεί να προετοιμαστεί, υπάρχει μια έκδοση που διαφέρει γευστικά και μένει αξέχαστη! Η αυθεντική πίτσα Μαργαρίτα από τη Νάπολη έχει ολόκληρη ιστορία σχετικά με το όνομά της. Αξίζει να πάτε στην πιτσαρία Di Matteo για μια δοκιμή που δεν μοιάζει με καμία πίτσα που έχετε φάει ως τώρα.