Οι τεράστιες συγκεντρώσεις, ο ενθουσιασμός, η υψηλή ψυχαγωγία, η επιθυμία για κουβέντα που προκαλούν οι αθάνατες νεοκλασικές, αριστουργηματικές ταινίες που επιλέγονται από τους εργαζόμενους της ΕΡΤ-3 απέδειξαν την ανάγκη που είχε η Θεσσαλονίκη για ένα θεσμό τέτοιας εμβέλειας. Στις προβολές φοιτητές, συνταξιούχοι, στρατιώτες, επαγγελματίες δημιουργούν ένα ενιαίο κοινό.
Η κινηματογραφική λέσχη των τριών ραδιοφώνων της ΕΡΤ-3 συνεχίζει με μεγάλη επιτυχία τις προβολές της. Το αφιέρωμα Στις ομίχλες τουνουάρπροσφέρει στο πολυπληθές κοινό ένα αγαπημένο αλλά αρκετά άγνωστο στους Έλληνες υπέροχο φιλμ. Είναι το Διψασμένος για ηδονή (In a lonely place, 1950, ΗΠΑ, ασπρόμαυρο) του κορυφαίου σκηνοθέτη Νίκολς Ρέι με τους Χάμφρεϊ Μπόγκαρντ, Γκλόρια Γκρέιαμ, Φρανκ Λοβτζού.
Η προβολή γίνεται την Παρασκευή 27 Δεκεμβρίουστις 21:00 στον Αλέξανδρο (Εθνικής Αμύνης 1) με δωρεάνπάντα είσοδο και τη συμπαράσταση του ΚΕΜΕΣ, ενώ η αίθουσα αποτελεί ευγενική προσφορά της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας- Κέντρο Πολιτισμού.
Την ταινία θα προλογίσει ο Αλέξης Ν. Δερμεντζόγλου, του οποίου έντυπη ανάλυση θα διανεμηθεί στους θεατές. Μετά το τέλος της προβολής θα ακολουθήσει μεγάλη συζήτηση με το κοινό.
Η ιστορία αναφέρεται σ’ έναν οξύθυμο σεναριογράφο και την πανέμορφη γειτόνισσά του και την εμπλοκή σ’ ένα φόνο. Είναι τελικά ο συνδυασμός του νουάρ με το κοινωνικό ψυχόδραμα τύπου Μπέργκμαν με τελικό αποτέλεσμα ένα σπάνιο, πρωτότυπο αριστούργημα.
Η κριτική που θα διανεμηθεί είναι η ακόλουθη:
«Το `50 ο Μπέργκμαν μόλις γίνεται γνωστός. Ο Νίκολας Ρέι, με το πάθος του για την αρχιτεκτονική, επιλέγοντας υπέροχους λειτουργικούς χώρους, βάζει ένα στοίχημα και το κερδίζει. Μπορεί να γυρίσει ένα βαρύ θεατρογενές ψυχόδραμα με κώδικες νουάρ; Αξίζει τον κόπο να συγκρίνετε τον Διψασμένο για ηδονήμε οποιαδήποτε «βαριά» ταινία του Σουηδού μετρ. Ούτε μια φορά δεν θα χάσει ο Ρέι, αποδεικνύοντας πως αυτοί οι Αμερικανοί πρωτομάστορες όλα τα μπορούσαν, όλα τα διαχειρίζονταν, όλα τα ένιωθαν.
Η ιστορία ενός οξύθυμου σεναριογράφου και της πανέμορφης γειτόνισσάς του εμπλέκεται περιστασιακά και προσχηματικά με την ιστορία ενός φόνου. Το Διψασμένος για ηδονήθα μπορούσε να ήταν και ταινία του Αντονιόνι (ας πούμε, η Έκλειψη), γιατί ακριβώς καταγράφει τη βαθμιαία διαδικασία μιας αποξένωσης. Ποτέ άλλοτε το σινεμά σχέσεων δεν ήταν τόσο ελλειπτικό, αινιγματικό και γεμάτο τεχνητά κενά. Μόνον βλέμματα, σιωπές και κινήσεις. Αυτό είναι ένα αριστούργημα, γυρισμένο την εποχή της λάμψης του αμερικανικού «ονείρου», ενώ ο Γουάιλντερ τότε γύριζε το δικό του μυθικό νουάρ Η λεωφόρος της δύσεως.
Άψογη στιλπνή φωτογραφία, διακριτική σκηνοθεσία, μεγάλοι ρόλοι συνυπάρχουν σε ένα νουάρ που τα δηλώνει όλα διά του τίτλου: Μοναξιά, μοναχικότητα, «έκλειψη», διάλυση».