Η ζωή των σταρ είναι γεμάτη άγχος. Οχι όμως τόσο και των σουπερστάρ, αν κρίνει κανείς από την κυρία Μπάρμπρα Στρέιζαντ, που στα 70 της, έχει τη δική της φιλοσοφία και τον τρόπο της να μεγαλώνει.
Η Μπάρμπρα έχει αντικαταστήσει τη λάμψη με το συναίσθημα. Και σε εποχές που η λάμψη περνάει και αυτή την κρίση της, το συναίσθημα κερδίζει όλες τις μάχες. Και εξασφαλίζει (σε περιπτώσεις Στρέιζαντ) και λάμψη.
Γεμίζει αίθουσες συναυλιών - όπως πριν από λίγες ημέρες στο Χόλιγουντ Μπόουλ όπου οι εμφανίσεις της ήταν καλλιτεχνικό γεγονός. Η Στρέιζαντ - γράφουν οι κριτικοί στην Αμερική - δεν είναι μόνο η ντίβα στη σκηνή, είναι «τρόπος ζωής» (ό,τι και να σημαίνει αυτό στα εκτός Αμερικής ακροατήρια).
To «Back To Brooklyn», όπως λέγεται το σόου, τη φέρνει πάλι κοντά στις ρίζες της στο Μπρούκλιν το οποίο, παρότι ζει πολλά χρόνια στο Μαλιμπού, ποτέ δεν άφησε από την καρδιά της.
Στα 70 της χρόνια επιστρέφει και στον κινηματογράφο. Μαζί με τον κωμικό Σεθ Ρόγκεν πρωταγωνιστεί στην ταινία «The guilt trip». Τραγουδίστρια ή ηθοποιός, τελικά; «(...) Αλλά και σκηνοθέτις, έτσι δεν είναι;» λέει στην ιταλική «Ρεπούμπλικα».
«Τις προάλλες είδα ξανά το "Ενα αστέρι γεννιέται" (σ.σ.: του 1976) και σκέφτηκα: τι ωραία ταινία που ήταν! Μπροστά από την εποχή της ακόμη και τεχνικά. Νιώθω στ' αλήθεια σαν ένας εργάτης του θεάματος που πήρε περισσότερα από όσα είχε ποτέ ονειρευτεί» εξομολογείται.
Και εκμυστηρεύεται ένα περιστατικό: «Ηταν το 1967, έδινα συναυλία στο Σέντραλ Παρκ και είχα ξεχάσει τους στίχους.
Πανικοβλήθηκα τόσο που δεν τραγούδησα για είκοσι επτά χρόνια, εκτός από κάποιες συναυλίες με φιλανθρωπικό χαρακτήρα».
Πανικοβλήθηκα τόσο που δεν τραγούδησα για είκοσι επτά χρόνια, εκτός από κάποιες συναυλίες με φιλανθρωπικό χαρακτήρα».
Τώρα είναι πιο χαλαρή. «Είναι το ωραίο τού να μεγαλώνεις» λέει «δεν έχω πια τέτοιους φόβους, δεν ανησυχώ ούτε όταν ξεχάσω τους στίχους στη σκηνή. Υπάρχουν στιγμές που σκέφτομαι πως θέλω να επιστρέψω στη σκηνοθεσία, να βγω σε περιοδεία σε όλον τον κόσμο. Υπάρχουν και στιγμές που δεν θέλω τίποτε άλλο από το να κάθομαι σπίτι μου και να διαβάζω βιβλία. Περνάω πολύ ωραία με τον σύζυγό μου, που είμαστε μαζί 15 χρόνια (πώς τρέχει ο καιρός!). Είμαστε ευτυχείς στο σπίτι μας, εκείνος κάνει τα δικά του στο κομπιούτερ, εγώ διαβάζω δίπλα, στο ίδιο δωμάτιο, κάθε τόσο παίζουμε χαρτιά με τους φίλους μας, ανάμεσα σε αυτούς και οι Κλίντον - τι άλλο να ζητήσει κανείς από τη ζωή»;
