Γραφει ο ΝΙΚΟΣ ΔΗΜΟΥ
Το 1963, όταν πρωτοσυνεργάστηκα με την ΕΡΤ, λεγόταν ΕΙΡ (Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας – ακόμα δεν είχε εμφανιστεί η τηλεόραση). Η συνεργασία αφορούσε ραδιοφωνικές διαφημίσεις. Κειμενογράφος διαφημιστικής εταιρείας, έγραφα και σκηνοθετούσα τα σποτάκια. Οι εκφωνητές (επικεφαλής ο περίφημος Τζων Βεϊνόγλου) και οι ηχολήπτες ήταν υπάλληλοι του ΕΙΡ. Αυτό συνεχίστηκε για είκοσι χρόνια, μέχρι που το 1983 εγκατέλειψα τη διαφήμιση.
Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκα το 1976, συντονίζοντας μια πολιτική μονομαχία μεταξύ Γεωργίου Ράλλη και Γεωργίου Μαύρου. Ακολούθως, το '79-'80 συντόνιζα τη ζωντανή εκπομπή «Μια ταινία - μια συζήτηση». Το 1987 έκανα την εκπομπή «Διάλογοι», το '92-'93 τις «Περιπέτειες ιδεών» και το 1996 τις «Μεγάλες παρεξηγήσεις». Είχα και μία κυριακάτικη εκπομπή στο Τρίτο: «Σημειώσεις για μία εβδομάδα».
Παρόλο που ποτέ δεν υπήρξα υπάλληλος της ΕΡΤ (οι πρώτες μου εμφανίσεις ήταν δωρεάν, οι τελευταίες εξωτερικές παραγωγές), την ένιωθα σαν σπίτι μου. Είχα εκεί φίλους και οι χώροι μού ήταν οικείοι. Έτσι, ένιωσα πολύ άσχημα όταν ήρθε ο αιφνίδιος θάνατος. Έπαθα συμπτώματα στέρησης: μου λείπουν το μοναδικό Τρίτο και η ΝΕΤ. Ήξερα ότι ήταν βαριά άρρωστη. Κι αυτό όχι τώρα. Από παλιά.
Το 1980, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, μου ζήτησε μία πρόταση για την αναδιάρθρωση και εξυγίανση της ΕΡΤ. Την παρέδωσα στις 5.8.1980 και δημοσιεύεται στο τέλος του βιβλίου μου Παρακμή και Πτώση της Νέας Δημοκρατίας (Νεφέλη, 1982). Με την ευκαιρία της κρίσης, ξαναδιάβασα τις προτάσεις μου μετά από 33 χρόνια. Φυσικά δεν εισακούστηκαν, ίσως γιατί ήταν πολύ ριζικές. Ο Ράλλης, ευγενέστατος, με ευχαρίστησε λέγοντας πώς συμφωνεί απόλυτα, αλλά, δυστυχώς, με την τηλεόραση δεν μπορεί να κάνει τίποτα... Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας λέει κάτι τέτοιο, καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι το πρόβλημα. Ωστόσο, δεν αντέχω το κλείσιμο – ήταν άγριο πράγμα και ακραίο. Ξέρω όμως πως η κάθε σταδιακή αλλαγή θα συναντούσε συνδικαλιστικό μπετόν. Όπως συνάντησε και κάθε απόπειρα διαφάνειας.
Τώρα που γράφω, δεν φαίνεται ακόμα φως. Χρειαζόμαστε σίγουρα μια δημόσια τηλεόραση. Μόνον αυτή μπορεί να δώσει ποιότητα και παιδεία. Αλλά χωρίς σπατάλη. Όταν ερχόταν συνεργείο στο σπίτι μου για συνέντευξη από ιδιωτικό κανάλι ή ξένο δίκτυο, απαρτιζόταν από 2-3 άτομα: τον δημοσιογράφο και έναν ή δύο τεχνικούς (κάμερα-μαν / ηχολήπτη – το BBC, μόνο ένα άτομο για όλα!). Όταν το συνεργείο ήταν της ΕΡΤ, αριθμούσε από 6 μέχρι και 11 νοματαίους. Που καθυστερούσαν σκόπιμα για να γράψουν και υπερωρίες...
Πηγή: www.lifo.gr
Το 1963, όταν πρωτοσυνεργάστηκα με την ΕΡΤ, λεγόταν ΕΙΡ (Εθνικόν Ίδρυμα Ραδιοφωνίας – ακόμα δεν είχε εμφανιστεί η τηλεόραση). Η συνεργασία αφορούσε ραδιοφωνικές διαφημίσεις. Κειμενογράφος διαφημιστικής εταιρείας, έγραφα και σκηνοθετούσα τα σποτάκια. Οι εκφωνητές (επικεφαλής ο περίφημος Τζων Βεϊνόγλου) και οι ηχολήπτες ήταν υπάλληλοι του ΕΙΡ. Αυτό συνεχίστηκε για είκοσι χρόνια, μέχρι που το 1983 εγκατέλειψα τη διαφήμιση.
Στην τηλεόραση πρωτοεμφανίστηκα το 1976, συντονίζοντας μια πολιτική μονομαχία μεταξύ Γεωργίου Ράλλη και Γεωργίου Μαύρου. Ακολούθως, το '79-'80 συντόνιζα τη ζωντανή εκπομπή «Μια ταινία - μια συζήτηση». Το 1987 έκανα την εκπομπή «Διάλογοι», το '92-'93 τις «Περιπέτειες ιδεών» και το 1996 τις «Μεγάλες παρεξηγήσεις». Είχα και μία κυριακάτικη εκπομπή στο Τρίτο: «Σημειώσεις για μία εβδομάδα».
Παρόλο που ποτέ δεν υπήρξα υπάλληλος της ΕΡΤ (οι πρώτες μου εμφανίσεις ήταν δωρεάν, οι τελευταίες εξωτερικές παραγωγές), την ένιωθα σαν σπίτι μου. Είχα εκεί φίλους και οι χώροι μού ήταν οικείοι. Έτσι, ένιωσα πολύ άσχημα όταν ήρθε ο αιφνίδιος θάνατος. Έπαθα συμπτώματα στέρησης: μου λείπουν το μοναδικό Τρίτο και η ΝΕΤ. Ήξερα ότι ήταν βαριά άρρωστη. Κι αυτό όχι τώρα. Από παλιά.
Το 1980, ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, μου ζήτησε μία πρόταση για την αναδιάρθρωση και εξυγίανση της ΕΡΤ. Την παρέδωσα στις 5.8.1980 και δημοσιεύεται στο τέλος του βιβλίου μου Παρακμή και Πτώση της Νέας Δημοκρατίας (Νεφέλη, 1982). Με την ευκαιρία της κρίσης, ξαναδιάβασα τις προτάσεις μου μετά από 33 χρόνια. Φυσικά δεν εισακούστηκαν, ίσως γιατί ήταν πολύ ριζικές. Ο Ράλλης, ευγενέστατος, με ευχαρίστησε λέγοντας πώς συμφωνεί απόλυτα, αλλά, δυστυχώς, με την τηλεόραση δεν μπορεί να κάνει τίποτα... Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας λέει κάτι τέτοιο, καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι το πρόβλημα. Ωστόσο, δεν αντέχω το κλείσιμο – ήταν άγριο πράγμα και ακραίο. Ξέρω όμως πως η κάθε σταδιακή αλλαγή θα συναντούσε συνδικαλιστικό μπετόν. Όπως συνάντησε και κάθε απόπειρα διαφάνειας.
Τώρα που γράφω, δεν φαίνεται ακόμα φως. Χρειαζόμαστε σίγουρα μια δημόσια τηλεόραση. Μόνον αυτή μπορεί να δώσει ποιότητα και παιδεία. Αλλά χωρίς σπατάλη. Όταν ερχόταν συνεργείο στο σπίτι μου για συνέντευξη από ιδιωτικό κανάλι ή ξένο δίκτυο, απαρτιζόταν από 2-3 άτομα: τον δημοσιογράφο και έναν ή δύο τεχνικούς (κάμερα-μαν / ηχολήπτη – το BBC, μόνο ένα άτομο για όλα!). Όταν το συνεργείο ήταν της ΕΡΤ, αριθμούσε από 6 μέχρι και 11 νοματαίους. Που καθυστερούσαν σκόπιμα για να γράψουν και υπερωρίες...
Πηγή: www.lifo.gr
.webp)
