nostos-music.blogspot

Hawaiian natives surfing on a high wave. (Credit: Bettmann Archive/Getty Images)

Women (and men) began surfing in Hawaii and other Polynesian islands at least as far back as the 17th century. And while Christian missionaries tried to suppress surfing in the 1800s, a Hawaiian princess helped bring it back long before Gidget and Moondoggie hit the beach.

Prior to European arrival, surfing was a communal activity on the islands for men, women and children of all social classes. Stories about the mythical Maui Princess Kelea describe her as one of the best surfers in the Hawaiian kingdom. The demi-god Mamala is depicted as a half-woman, half-shark who rode the waves. The oldest known papa he’e nalu, or surfboard, dates to the 1600s and comes from Princess Kaneamuna’s burial cave in Ho’okena on the Big Island, according to the Surfing Heritage and Culture Center in San Clemente.

An image printed in a 1905 issue of the Pacific Commercial Advertiser of Honolulu shows the surfboard and sled discovered in Princess Kaneamuna’s burial cave. (Credit: The Library of Congress)

The arrival of American missionaries in the 19th century disrupted the mixed-gender sport as they disapproved of baring skin and gambling during surf contests. When Hiram Bingham’s missionary party first encountered surfers, he wrote: “Some of our number, with gushing tears, turned away from the spectacle.”

Soon, missionaries like Bingham introduced their own games to replace the locals’ “savage” traditions. By 1847, Bingham observed: “The decline and discontinuance of the use of the surfboard, as civilization advances, may be accounted for by the increase in modesty, industry or religion.”

Contrary to Bingham’s claim, surfing never completely went away. And near the turn of the century, it experienced a revival. Modern sports writers often focus on men who contributed to the revival, like three Hawaiian princes who impressedCalifornians with their surfing 1885. But Princess Ka’iulani also helped revive the sport in Hawaii around that time and even brought it to England, where she surfed the English Channel. Tragically, she died at age 23 in 1899 of inflammatory rheumatism, just a year after the United States annexed her kingdom.

Princess Kaiulani of Hawaii, circa 1899. (Credit: Library of Congress/Corbis/Getty Images)

Surfing Spreads From Shore to Shore

Surfing continued to spread around the globe into the 20th century. At a 1915 demonstration in Sydney, Australia, Hawaiian Olympic champion Duke Kahanamoku—considered the father of modern surfing—showed 15-year-old Isabel Letham how to surf. “He took me by the scruff of the neck and yanked me on to my feet.’” Letham later recalled, according to the National Library of Australia. “Off we went, down the wave.”

Although she wasn’t the first Australian to surf, she certainly became one of the most famous. She later moved to California and became the director of swimming in San Francisco, where she tried to introduce surf lifesaving methods practiced by Australia’s unselfconsciously-named Manly Life Saving Club. The Manly Club had rebuked her denied her membership because she was a woman, stating that “she would not be able to handle the conditions in rough seas,” notes Molly Schiot in Game Changers: The Unsung Heroines of Sports History.

During and after World War II, surfing became a popular pastime for white, middle-class youth in California. Catchy songs spread the image of the California surfer around the country, and The Beach Boys contributed their absolute most to the cause with song titles, including “Surfin,’” “Surfin’ Safari” and “Surfin’ U.S.A.” Meanwhile, at the movies and on TV, a teenage girl named Gidget rode the waves and hung out with her surfer boyfriend, Moondoggie.

Gidget was a fictional character based on real-life surfer Kathy Kohner. Kohner learned to surf as a teenager in Malibu during the 1950s, and told her father, Frederick, that she wanted to write a book about it. Frederick ended up writing a series of popular Gidget books based on his daughter’s experiences. Filmmakers adapted these into several films and a television series starring Sally Field that spread the image of the surfer girl all over the United States.

Left is surfer Kathy Kohner, who inspired the character Gidget, shown on the right played by Sally Field. (Credit: Ken Hively/Los Angeles Times & ABC Photo Archives/Getty Images)

Still, the predominant image of the surfer was a dude, not a woman, in the 1960s and ‘70s. And unlike in the late 19th and early 20th centuries surfers who brought the sport to the mainland, this “surfer dude” was white. Even so, Native Hawaiian female surfers like Rell Sunn continued to carve out a space for themselves.

Sunn began surfing at age four in Makaha, a small town on Oahu. When she became old enough to compete, she entered men’s contests because there weren’t enough for women. According to The New York Times’ obituary for her in 1998, she almost always made the finals for the men’s events.

“By 1975, she and other pioneers, like Joyce Hoffman and Linda Benson, had inspired enough women to take up the sport that Ms. Sunn was able to help found the Women’s Professional Surfing Association and establish the first professional tour for women,” reported the Times.

Sunn’s achievements earned her the nickname “Queen of Makaha.” But even before that, her given middle name, Kapolioka’ehukai, seemed to hint toward her destiny. In Hawaiian, it means “heart of the sea”—a fitting title for the woman who, in 1977, also became Hawaii’s first female lifeguard.

-Χωράει και... διαστημικό λεωφορείο

Αntonov 255, το μεγαλύτερο αεροπλάνο του κόσμου

Στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών «Ελευθέριος Βενιζέλος»

προσγειώθηκε χτες βράδυ το μεγαλύτερο αεροπλάνο στον

κόσμο, Antonov 225.

Η επίσημη σελίδα του «αεροδρομίου Αθηνών» δημοσίευσε μάλιστα φωτογραφία του

στο Twitter αποδεικνύοντας έτσι πως το Antonov 225 είναι ένα αεροπλάνο-

γίγαντας, το οποίο είναι διαθέσιμο μόνο για εμπορικές μεταφορές βαρέων φορτίων.

Συγκεκριμένα, το αεροπλάνο σχεδιάστηκε για την μεταφορά του διαστημικού

λεωφορείου Μπουράν και είναι μεγέθυνση του An-124 Ruslan.

Στα Ουκρανικά σημαίνει «Όνειρο» και είναι διαθέσιμο για εμπορικές μεταφορές

βαρέων φορτίων λόγω του μεγάλου εσωτερικού χώρου της ατράκτου του.

Οι τροχοί του ρύγχους μπορούν να χαμηλώσουν προκειμένου να διευκολυνθεί η

φόρτωση/εκφόρτωση που γίνεται από το εμπρόσθιο μέρος.

Σχεδίαση και ανάπτυξη

Το An-225 σχεδιάστηκε για να μεταφέρει εξωτερικά την δεξαμενή καυσίμων του

πυραύλου Energia καθώς και το διαστημικό λεωφορείο Μπουράν, τα κύρια στοιχεία

του σοβιετικού προγράμματος ανάπτυξης διαστημικού λεωφορείου.

Αντικατέστησε σε αυτό τον ρόλο το Myasishchev VM-T. Πραγματοποίησε την

πρώτη του πτήση στις 21 Δεκεμβρίου 1988. Παρουσιάστηκε στο αεροπορικό σαλόνι

στο Παρίσι το 1989 και συμμετείχε στο αεροπορικό σαλόνι του Farnborough το

επόμενο έτος. Υπήρχε σχέδιο να κατασκευαστούν δύο αεροσκάφη, όμως μόνο ένα

(το CCCP-82060 αργότερα UR-82060[6]) ολοκληρώθηκε πριν την πτώση της ΕΣΣΔ.

Βασίζεται στο An-124, του οποίου αποτελεί επί της ουσίας μεγεθυσμένη έκδοση.

Έχει μεγαλύτερες πτέρυγες και έξι κινητήρες Ivchenko Progress D-18T.

Εντυπωσιακό είναι και το σύστημα προσγείωσης του που αποτελείται από 32

τροχούς. Οι τροχοί του ρύγχους μπορούν να χαμηλώσουν προκειμένου να διευ

κολυνθεί η φόρτωση/εκφόρτωση που γίνεται από το εμπρόσθιο μέρος.

Το An-225 μπορεί να μεταφέρει πολύ βαριά και ογκώδη φορτία της τάξεως των

250.000 kg εσωτερικά ή φορτία μέχρι 200.000 kg εξωτερικά, στην ράχη του.

Μπορεί να μεταφέρει εσωτερικά φορτία μήκους μέχρι και 70 m.

George Harrison Guilty Of "Subconscious Plagiarism"

1976

George Harrison is found guilty of "subconscious plagiarism" in a bizarre lawsuit that leaves songwriters baffled.

A judge rules that Harrison's 1970 song "My Sweet Lord" is musically similar to "He's So Fine," a 1963 hit for the girl group The Chiffons, and orders him to pay nearly $1.6 million in damages.

The lawsuit was filed by Bright Tunes Music on February 10, 1971 as "My Sweet Lord" was falling down the charts. Bright Tunes is controlled by The Tokens, who set it up as part of their production company, which produced "He's So Fine" and owns the publishing rights. The song's writer, Ronnie Mack, died of cancer shortly after the song was released.

Harrison tried to settle the case, but Bright Tunes rejected the offer and the case was tried over three days in February 1976. After hearing all about musical motifs and chord progressions, the judge declares the songs "virtually identical," but admits Harrison didn't do it on purpose. Still, this "subconscious plagiarism" doesn't exonerate him, and he's on the hook.

Harrison mocks the case on "This Song," a track from his November 1976 album Thirty Three & 1/3. "This song... Don't infringe on anyone's copyright," he sings.

Frustrated and depleted from the case, Harrison doesn't release another album until 1979.

Ο Δήμος Θεσσαλονίκης αναγνωρίζει και στηρίζει την αποφασιστική ενέργεια της 83ης Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης να αποδώσει στη φετινή διοργάνωση χαρακτήρα SMOKE FREE.

Συγκεκριμένα, η Δ.Ε.Θ. με την υποστήριξη της εταιρίας ‘’Παπαστράτος’’, θα προτρέπει τους επισκέπτες της να μην καπνίζουν ή αν επιλέγουν να καπνίσουν να βρίσκονται στους ειδικά διαμορφωμένους χώρους καπνιζόντων που θα έχουν οριστεί.

«Αυτή η πρωτοβουλία της ΔΕΘ-HELEXPO αποτελεί ευκαιρία για μια πιο υπεύθυνη στάση όλων μας απέναντι στην υγεία και τον σεβασμό του νόμου» τονίζει ο Δήμαρχος, Γιάννης Μπουτάρης.

«Θα θέλαμε η κίνηση αυτή να αποτελέσει τον οδηγό και για άλλες παρόμοιες» σημειώνει από την πλευρά του ο Αντιδήμαρχος Τουριστικής Ανάπτυξης και Διεθνών Σχέσεων, Σπύρος Πέγκας.

Η Διοίκηση του Δήμου Θεσσαλονίκης δεν δηλώνει απλώς υποστηρικτική και σύμφωνη με το νέο χαρακτήρα της Δ.Ε.Θ., αλλά σκοπεύει να υιοθετήσει τη SMOKE FREE ταυτότητα, ξεκινώντας από το ίδιο το Δημαρχείο.

Από τις 14/9 εκατομμύρια πολιτών στη Νότια Κορέα δεν θα 'χουν πρόσβαση στην καφεΐνη, έπειτα από σχετική απόφαση του Υπουργού Τροφίμων και Φαρμάκων.

Στη Νότια Κορέα διαπιστώθηκαν χτυποκάρδια στα θρανία. Όχι όμως, με την καλή την έννοια. Έως τώρα, σε όλα τα σχολεία πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης υπήρχαν αυτόματοι πωλητές που πουλούσαν καφέ. Από τις 14/9... δεν θα υπάρχουν.

Ο Υπουργός Τροφίμων και Φαρμάκων ενημέρωσε ότι στο εξής θα απαγορεύεται η διάθεση καφέ στα σχολεία "στο πλαίσιο προσπάθειας που θέλουμε να κάνουμε, ώστε να δημιουργήσουμε πιο υγιεινές διατροφικές συνήθειες στους μαθητές μας. Θα διασφαλίσουμε ότι δεν θα υπάρχει καφές στα σχολεία, χωρίς καμία εξαίρεση".

Αυτό το μέτρο έρχεται ως συνέχεια της ευρύτερης εκστρατείας που κάνει η κυβέρνηση, για να αποθαρρύνει την κατανάλωση τροφίμων και ποτών, με πολλές θερμίδες και της καφεϊνης που όπως φάνηκε σε έρευνα "προκαλεί ταχυπαλμία στους μαθητές, όπως και ζαλάδα, διαταρχές στον ύπνο και νευρικότητα". Διαπιστώθηκε επίσης, πως πλήθος μαθητών καταναλώνουν καφέ και energy drinks, ώστε να παραμείνουν ξύπνιοι και να προετοιμαστούν, κατά τρόπο που να ξεχωρίσουν, στο ιδιαίτερα ανταγωνιστικό και απαιτητικό εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας.

Οι Νοτιοκορεάτες καταναλώνουν περί τα 181 ποτήρια καφέ το χρόνο, κατά μ.ο., τα περισσότερα από κάθε άλλη ασιατική χώρα. Περισσότερα από τα 151 της Μεγάλης Βρετανίας και λιγότερα από τα 226 των ΗΠΑ.